/ Svaki broj je beskonačan, ali ima razlike /
.
Postoje dva osnovna reda brojeva: neparni i parni, dok jedino jedinica (1), zbog toga što, između ostalog, simbolizuje i više metafizičko jedinstvo, uvek ostaje nedeljiva. Jedinstvena. Te tako broj 9 možemo izraziti preko zbirne forme:
9 = 4 + 1 + 4
(s jedinstvom u centru)
Štaviše, ako se bilo koji neparan broj podeli na dva dela, jedan deo će uvek biti neparan, a drugi paran.
Tako 9 može biti:
5 + 4
3 + 6
7 + 2
8 + 1
Stari pitagorejci smatrali su da je neparan broj, čiji je prototip monada (monas), izričit i muški. Jedinstvo, ili 1, smatrano je androginim brojem, pa je stoga istovremeno i paran i neparan, jer: ako se pridoda parnom, negativnom, broju, onda proizvodi neparan, pozitivan, broj. Dodajući ga neparnom, postaje paran.
Muško transformiše u žensko i obratno.
Indukuje suštinsku promenu prirode.
S druge strane, svaki paran broj može se podeliti na dva jednaka dela koja su uvek ili oba neparna ili oba parna. Kada se 10 podeli na jednake delove dobija se 5 + 5, dva neparna broja. Isti princip važi i ako se podeli na nejednake delove:
oba parna: 6 + 4
oba neparna: 7 + 3
Kod parnog broja, na koji god način da se podeli, njegovi delovi će uvek biti ili oba neparna ili oba parna. Pitagorejci su zato smatrali da su parni brojevi, čiji je prototip duada, neodređeni i ženski.
Neparni se brojevi, matematičkim postupkom koji se naziva Eratostenovo sito (Sieve of Eratosthenes), dalje dele se u tri klase:
• proste
• prosto-složene
• složene brojeve
.
PROSTI BROJEVI su oni brojevi koji nemaju drugog delioca osim sebe i Jedinstva (1), poput:
2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19,
23, 29, 31, 37, 41, 43,
47, 53, 59, 61, 67,
71, 73, 79, 83,
89, 97, 101…
Dakle, 7 je deljivo samo sa 7, koje je u sebi sadržano samo jednom, i Jedinstva koje u 7 ide sedam puta.
PROSTO–SLOŽENI brojevi su oni koji nemaju zajedničkog delioca, mada svaki ponaosob može biti podeljen, baš kao što vidimo u primeru brojeva 9 i 25. Devet je deljivo sa 3, a 25 sa 5, ali nijedan nije od njih nije deljiv deliocem onog drugog. Te budući da imaju jednog delioca nazivaju se složeni, ali pošto nemaju zajedničkog delioca, nazivaju istovremeno i prosti. Otud specifičan im naziv.
SLOŽENI BROJEVI deljivi su ne samo sa sâmima sobom, i Jedinstvom, već i sa nekim drugim brojem, poput:
4, 6, 8, 9, 10, 12, 14, 15, 16, 18,
20, 21, 22, 24, 25, 26, 27,
28, 30, 32, 33, 34, 35,
36, 38, 39, 40…
21 je deljivo ne samo sa sâmim sobom, i Jedinstvom, već i sa brojevima 3 i 7.
Po sličnoj osnovi i parne brojeve možemo podeliti u tri jedinstvene klase:
• manjkave
• savršene
• nadsavršene brojeve
.
Klasi MANJKAVIH pripadaju oni brojevi koji su veći od zbira svojih razlomaka:
1/2 od 14 = 7
1/7 = 2
1/14 = 1
(što daje ukupnu vrednost 10)
.
SAVRŠENI jesu oni brojevi koji su jednaki zbiru svojih razlomaka, te takvi brojevi spadaju u izuzetno retke u prirodi matematike:
samo je jedan takav od 1 i 10 = 6
jedan je i između 10 i 100 = 28
kao i između 100 i 1.000 = 496
ili i između 1.000 i 10.000 = 8.128
.
Zanimljivo je i to dâ kada se savršeni brojevi pomnože sa 2 proizvode nadsavršene, ili preobilne, brojeve; a kada se podele sa 2 daju manjkave brojeve. Dakle, u zavisnosti od operacije njihova je klasa podložna transmutaciji promeni.
Zbog toga se za savršene brojeve veruje da svojim matematičkim skladom ujedno predstavljaju metafizičke ideje/koncepte vrlina koje su, kao takve, posrednici između dveju krajnosti ovog našeg dualnog postojanja – između višaka i nedostataka…
Gde je zlo zaista suprotstavljeno zlu, ali i gde su oba suprotstavljena i jednom dobru.
Dobro, međutim, nikada nije suprotstavljeno jednom dobru, već je u suprotnosti s oba zla odjednom. Samim tim savršeni brojevi veoma nalikuju vrlinama jer se retko pronalaze i nastaju po veoma uređenom, konstantnom redu.
I baš suprotno savršenim brojevima, može se naći beskonačno mnoštvo preobilnih i umanjenih brojeva i njih takvih nema ih u ovim matematički pedantnim nizovima. Samim tim oni nalikuju porocima po svojoj prirodi i pojavnosti.
NADSAVRŠENI brojevi su oni kod kojih je zbir njihovih razlomaka veći od njih samih:
1/2 od 24 = 12
1/3 = 8
1/4 = 6
1/6 = 4
1/12 = 2
1/24 = 1
Zbir svih tih delova 12 + 8 + 6 + 4 + 2 + 1 = 33, a to je veće od 24, odnosno inicijalne vrednosti s kojom se krenulo u operaciju.
Svaki paran broj može da se napiše kao zbir dva prosta broja. Goldbahova nedokazana hipoteza?
Poput operacija sa savršenim brojevima:
manjkav broj = 2 / savršen broj x 2 = nadsavršen broj
Ali brojevi ustvari ne postoje. Ne postoji ni jedno ni mnoštvo jer je sve moguće dodatno razložiti ili dodatno usložniti. Čestice se evo dijele do beskonačnosti a svemir je isto takav.
Jedno drvo postoji kao jedno samo zato što smo mi sebi definisali drvo. Znači, ti da bi nešto izbrojao moraš jos jednu prepreku da predješ: definisanje toga nečega.
Matematičari su mađioničari.
Ustvari fizičari su madjioničari.
A matematičari im dodaju one rekvizite.
Tako je, ne postoje. Ili kako jednom jedan reče:
E ja sam upravo tako o započeo tekst, s tim da se ipak petljam s nekim vraškim razlikama koje vrlo verovatno nisu ni previše bitne 🙂
U stvari, izgleda da je ova naša potreba za brojevima neka vrsta perceptivne varke našeg sveta u kojem živimo jer ta slika svakako nije potpuna (11D+), a brojevi upravo svojim bagom beskonačnosti o tome i svedoče. Jednostavno ne možemo to da razumemo s ovog mesta, kao što ne možemo da zamislimo ni hiperkocku u njenom punom sjaju, sem da istražujemo njenu senku (njen presek u ovoj našoj dimenzijici).
Samim tim matematika je štap, a fizika kanap 😀
Bilo kako bilo, sada ne bi mogli da realizujemo ovo bez znanja brojeva. Ovo što će sad da se desi. Pazi…
Istina.
Maaada… u hebrejskom jeziku, pre usvajanja arapskih brojeva, koristila su se slova alefbeta kao brojevi. I danas se gematrijom analizira tekst i proučava smisao jer nosi puno korespodencija.