Ponoćno Sunce bilo je značajan deo misterije alhemije i simbolizovalo je duh u čoveku koji sjaji kroz tamu njegovog ljudskog organizma. S druge strane, ono upućuje i na duhovno sunce u solarnom sistemu, koje mistik vidi u ponoć jednako jasno kao i u podne; materijalna zemlja/sfera je nemoćna u opstrukciji zrakova te Božanske sfere.

To su ta tajanstvena svetla koja su tokom noćnih sati obasjavala hramove egipatskih misterija, za koja su govorili da su odraz višeg sunca, akumulirana veštinama vrlih sveštenika.

Radi se o čudnoj svetlosti koju je deset milja ispod zemlje video Ja-Sam-Čovek u izvanrednom naučno-fantastičnom romanu/alegoriji Džona Urija Lojda (John Uri Lloyd), ”Etidorpha” iz davne 1895. godine, a koju je ilustrovao niko drugi do Džon Nap (John Augustus Knapp).

Knjiga je u formi manuskripta diktiranog od strane misterioznog Ja-Sam-Čovek (I-Am-The-Man), čoveku po imenu Levlin Druri (Llewyllyn Drury), a koja govori o silasku u središte planete gde večno sija podzemno sunce Zemlje.

Naravno, delo obiluje simbolima praktične alhemije i drugim ezoternim sadržajima:

The book purports to be a manuscript dictated by a strange being named I-Am-The-Man to a man named Llewyllyn Drury.

Drury’s adventure culminates in a trek through a cave in Kentucky into the core of the earth.

Ideas include practical alchemy, secret Masonic orders, the Hollow Earth theory and the concept of transcending the physical realm.

– Etidorhpa, or, the end of the earth:

The strange history of a mysterious being and the account of a remarkable journey

U generaciji Urija Lojda živeo je i Bulver Liton (Edward Bulwer-Lytton) koji je, takođe, dao svoj doprinos ideji ponoćnog sunca, odnosno ideje o skrivenom carstvu unutar naše planete. Delo ovog pisca i političara iz 1871. godine jedno je od najneobičnijih i najuticajnijih knjiga svog vremena. Protagonista, bogati američki putnik, kao inženjer prati prijatelja unutar obrušenog rudnika i otkriva ogromnu šupljinu dobro osvetljene, civilizovane zemlje koju nastanjuju čovekolika bića koja sebe nazivaju Vril-ya. Spokojni vegeterijanci i mistici, Vril-ya su posvećeni moćnoj sili Vril – misterioznom izvoru energije koji je moguće koristiti da prosvetli, ili uništi. Ser Liton daje neverovatne opise predela i superiornih bića koja nastanjuju taj čudesni svet, rase koja živi u apsolutnom ekvilibrijumu s prirodom. Tokom srednjeg veka, praksa crne magije bila je ograničena na noćne sate, a oni koji su služili duhu zla nazivani su crnim magovima, dok su oni koji su služili duhu dobra nazivani belim.

Crno i belo su bili povezivani s noći, odnosno danom, a na beskrajni sukob svetlosti i senke aludirano je mnogo puta u mitologijama različitih naroda. Egipatski demon Tifon simbolizovan je delom kao krokodil, a delom kao krmak, jer su te životinje grube i vrlo zemaljske, i po izgledu i po temperamentu. Od kad je svet nastao, živa bića su se plašila mraka, a ono malo stvorenja što ga je koristilo kao štit za svoje manevre obično je povezivano s duhom zla.

Pošto se borba između dobra i zla vrti oko upotrebe stvaralačkih snaga prirode, krilate zmije predstavljaju regeneraciju animalne prirode ljudi, ili one Velike kod kojih je ta obnova dovršena. Egipćani su zrake sunca često prikazivali sa završecima u obliku ljudskih šaka i tu se može naći veza između tih šaka i dobro poznate Lavlje pandže, koja svojim zahvatom uzdiže sve stvari u život.