/ ”They took out Metatron and lashed him with sixty pulses of fire” /
.
א פ ק ו ה ו ל מ י ט ט ר ו ן ו מ ח י ו ה ו ש י ת י ן פ ו ל ס י ד נ ו ר א
Radi se o vidu jevrejske kletve, odnosno psovke, koja u svom originalnom nazivu na aramejskom jeziku verovatno glasila: pulse di’nura (iliti: vatreno šibanje, פולסי דנורא), pa je kao takva dobila i svoju hebreizovanu verziju, te produžilak tradicije korišćenja u narodu sve do današnjih dana i modernog hebrejskog jezika. Cilj njenog korišćenja je u tome da se nekome zaželi, odnosno invocira brza smrt. I naravno, kao i za svaki vid jevrejske verske prakse, kakav god cilja ona imala, i za ovaj je potreban minjan (מניין), odnosno skup od najmanje 10 odraslih muškaraca sposobnih za verske obrede. Premisa je da se izvođenjem pulse denure zazivaju tzv. pali entiteti, malhim (anđeli, מלאכים) koji potom imaju za cilj da spreče Božanski oprost grehova osobi kojoj je pulsa denura izrečena, izazivajući time da se sve postojeće kletve u ”Bibliji” (Jevrejska Biblija, TaNaH, תנ״ך) sruče na njega – što bi rezultovalo brzom smrću.
No s druge strane, ”Tora” (תורה) izričito zabranjuje bilo kakve aktivnosti koje bi za cilj imale da se nešto loše nekome desi, ali nudi opciju usmrćivanja negativnih potencijala u biću čime dobijamo pravednika (cadik, צדיק). Dakle, određeni vid pročišćenja osobe kroz vid smrt, otklanjanjem loših nagona (jecir ha’ra, יצר הרע) praksa je čije obrise možemo pronaći i u delima poput ”Knjiga tajni” (Sefer Ha’Razim, ספר הרזים) i ”Mojsijevoj sablji” (Harba de’Moše, חרבא דמשה, חרבו של משה).
Fraza izvorno potiče iz ”Vavilonsog Talmuda” (Talmud Bavli, תלמוד בבלי), iz traktata Hagiga 15a:
אפקוהו למיטטרון ומחיוהו שיתין פולסי דנורא
Afko’o le’Metatron u’mahjo’o šitin pulse di’nura
Izdvojiše Metatrona i udariše ga sa šezdeset vatrenih impulsa
.
Radi se o delu teksta koji govori u susretu Eliše (Eliša ben Abuja, אלישע בן אבויה) sa Metatronom (מטטרון) koji čineći jedan pogrešan potez stavlja u poziciju kazne koja se sastoji od 60 vatrenih udara, kao što je iznad i rečeno. Ovde takođe treba reći da se pulsa denura pominje i na jednom mestu u knjizi ”Zohar” (Sefer Ha’Zohar, ספר הזוהר), temeljnom delu jevrejskog misticizma, u kontekstu opisa nebeske kaznene mere protiv pojedinaca koji se ne pridržavaju religijskih obaveza utemeljenih na zapovestima, micvot (מצוות). Dakle, ona u svom izvornom obliku nije kletva, već kaznena mera, dok svoj kasniji oblik o kojem i ovde govorimo dobija delovanjem nekih kabalista koji su je problikovali za neke druge svrhe i potrebe. Pre svega usled teškog života u surovim sredinama Evrope koja nije bila naklonjena prema Jevrejima.
Angels of destruction will hit him. He is damned wherever he goes. His soul will instantly leave his body … and he will not survive a month. Dark will be his path, and God’s angel will chase him. A disaster he has never experienced will befall him, and all curses known in the Torah will apply to him. I deliver to you, the angels of wrath and ire, Yitzhak, the son of Rosa Rabin, that you may smother him and the specter of him, and cast him into hell, and dry up his wealth, and plague his thoughts, and scatter his mind that he may be steadily diminished until he reaches his death. Put to death the cursed Yitzhak.
May he be damned, damned, damned!
Neke od modernih primera korišćenja ove kletve danas možemo naći među pripadnicima ultra religioznh krugova judaizma (haredim, חרדים) koji se nisu libili da je izreknu nekim vodećim političarima ili uticajnim ljudima, a koji su potom neslavno završili – izgubivši živote. Najpoznatiji primer svakako je proklinjanje Jichaka Rabina (יצחק רבין), izraelskog premijera koji bio blizu pomirenja među izraelcima i palestincima. No ubrzo je ubijen od strane izraelskih desničara koji su se oštro protivili njegovom planu. Takođe je pulsa denura bila upućena i čuvenom lingvisti Eliezeru ben Jehudi (אליעזר בן יהודה) koji je revitalizovao hebrejski jezik i potom ga uveo u svakodnevnu upotrebu. Naravno, ultra ortodoksni su se tome protivili jer je za njih hebrejski jezik (ivrit, עברית) sveti jezik (l’šon ha’kodeš, לשון הקודש) za koji i dalje smatraju da ne treba biti korišćen u svakodnevnoj, svetovnoj, komunikaciji, već isključivo u verske svrhe. Zato se oni dobrim delom i dalje služe jidišom (יידיש).
